Een klassieke kinderziekte met grote gevolgen
Het is een wonder dat Mikail er nog is
Mikail liep nét twee maanden. Een superactief mannetje: sociaal, ondernemend en avontuurlijk. Mikail was nooit bang. Toen kreeg hij koorts en rode vlekjes. Roodvonk, bleek achteraf. Maar door een misdiagnose had deze – goed te behandelen – infectieziekte dramatische gevolgen. “We vergelijken hem soms met leeftijdsgenootjes en dan word je wel verdrietig. Mikail zou nu ook moeten hollen, rennen en spelen. Hij is een echte wildebras, houdt van drukke spelletjes.”
In de woonkamer thuis zit Mikail (3) in zijn rolstoel en kijkt hij rustig naar de Teletubbies. Later op de speelmat rolt hij vrolijk om en lacht hij naar zijn moeder. Vader Patrick en moeder Mucella vertellen over die ene noodlottige dag, waarop ze Mikail ’s ochtends vroeg helemaal blauw aangelopen aantroffen in zijn bedje. De paniek sloeg direct toe.
Rare vlekken
Mikail was 17 maanden toen hij koorts kreeg en niet wilde eten en drinken. “Je denkt dan als ouders: dat hoort erbij.” Toen hij ook rare vlekken kreeg, was dat voor hen reden om naar de huisarts te gaan. Die vertrouwde het niet en stuurde Mikail door naar de eerste hulp. De vlekjes werden erger en hij had 41 graden koorts. De dienstdoende kinderarts stuurde hen naar huis, het was hoogstwaarschijnlijk een virus. Ze moesten hem in de gaten houden.
‘Zonder de Huizen en de lieve vrijwilligers hadden wij het nooit volgehouden’
Helemaal mis
De volgende ochtend om 6.15 uur ging Patricks wekker. Normaal gesproken zou hij twee keer op de snoozeknop drukken, maar dat ging dit keer niet. De snoozeknop leek verdwenen. Achteraf een levensreddend geluk, want toen hij bij Mikail ging kijken, zag hij dat het helemaal mis was. In paniek riep hij Mucella en hij belde 112. Binnen 6 minuten werd hun zoon met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar hij werd gereanimeerd, 25 minuten lang.
Ernstig hersenletsel
Mikail raakte in een coma, waaruit hij pas twee weken later ontwaakte, met ernstig hersenletsel. In totaal verbleef hij vier weken in het Radboudumc in Nijmegen en zijn ouders logeerden in het Ronald McDonald Huis. Toen Mikail vier weken na het noodlot kon starten met het Vroeg Intensieve Neurorevalidatie-traject in Tilburg, logeerden ze nog eens bijna vier maanden in Ronald McDonald Huis Middenwest- Brabant. “Vooraf kenden wij het Ronald McDonald Huis helemaal niet. Maar zonder de Huizen en de lieve vrijwilligers hadden wij het nooit volgehouden.”
Verder revalideren
“We zijn nu al weer bijna een jaar thuis en Mikail krijgt nu hier zijn therapieën. Mede door alle inzet, liefde en aandacht van therapeuten, vrienden en familie heeft Mikail al veel vooruitgang geboekt. Het gaat alleen ontzettend langzaam. Ons doel is om hem zijn zelfstandigheid terug te geven. Dat is nog een lange weg met veel fysio- en ergotherapie, logopedie en zwemlessen. We zijn hoopvol naar de toekomst. Maar wat deze ook brengt: wij blijven voor altijd zijn steun en toeverlaat.”
Veel moois
“Deze heel verdrietige situatie heeft ons ook veel moois gebracht. Onze familie is veel hechter geworden. Iedereen is dol op Mikail en steunt ons in de zorg en de liefde. Sinds kort zegt Mikail ‘anne’, wat ‘mama’ betekent in het Turks. Ook kijkt hij ons steeds een beetje bewuster aan. Dat maakt ons ontzettend blij en gelukkig. Zijn karakter is nog altijd hetzelfde. Hij houdt nog steeds van wilde spelletjes en van boekjes met geluiden.”