Een verademing in hectische tijden
Op 2 januari 2020 kreeg Hella (20) plots enorme hoofdpijn. “Alsof mijn hoofd uit elkaar spatte.” Haar vriend Jente (22) hoorde aan haar spraak dat het niet goed was en belde 112. In het ziekenhuis bleek dat Hella een grote hersenbloeding had. Ze had heel veel geluk dat ze de ambulancerit had overleefd en de operatiekamer haalde. Met spoed werd er een drain geplaatst.
De eerste paar dagen na de operatie ging het goed; op de intensive care waren ze enthousiast over haar herstel. Hella kon communiceren en haar rechterarm bewegen. Maar in de dagen erna verslechterde haar toestand. Hella raakte in coma. “Vanaf dat moment tot augustus weet ik niets meer.” Beste plek In maart kon Hella starten met het Vroeg Intensieve Neurorevalidatie-traject in het revalidatiecentrum Libra Leijpark in Tilburg, ver van hun woonplaats in Friesland. Dit was volgens de artsen in het UMC Groningen de beste plek voor Hella. Hella’s moeder Erika beaamt dat: “Je merkte meteen dat ze daar echt verstand hebben van mensen met hersenletsel.” Vader, moeder, zus en vriend Jente wilden rouleren, zodat ze allemaal bij Hella konden zijn. Maar corona trok een streep door dat plan. Het land ging in lockdown en de bezoekregels werden drastisch aangescherpt.
Erika en Jente namen hun intrek in het naastgelegen Ronald McDonald Huis. Erika: “Dat was zo bijzonder. Jente en Hella hadden pas een halfjaar verkering, maar hij was vastbesloten. Zo mooi om te zien hoe hij er voor Hella was en nog steeds is.” Het Huis was een verademing in de hectische tijden van Hella’s toestand en de onzekerheid rondom corona. “We waren vaak moe en overprikkeld, maar in het Huis en in de grote tuin vonden we rust.”
Totale euforie
De revalidatie in Tilburg ging zeer voorspoedig. Na vijf weken was Hella ‘bewust’ en mocht ze dichter bij huis verder revalideren in Beetsterzwaag. Erika: “Je realiseert je dat niet, maar dan begint het eigenlijk pas.” Het revalidatietraject was zwaar, maar het harde werken loonde. Op 4 mei sprak Hella haar eerste woordje. Totale euforie. Oma’s reactie: “Hella is gaan praten en ik ben sprakeloos.” Jente: “Echt praten duurde daarna nog maanden, maar het was zo fijn om Hella weer grapjes te horen maken.”
Nu – anderhalf jaar later – zit Hella met haar gezin en vriend Jente aan de tuintafel van hun mooie boerderij in Friesland. “Met wat hulp kan ik straks een leuk en zelfstandig leven leiden. Daar werk ik hard voor. Jente en mijn familie hebben hemel en aarde bewogen om het voor mij zo fijn en leuk mogelijk te maken. Daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor.”
Volg Hella's blog over haar herstel en revalidatie op Instagram @herstellajet.