"Ik lag negen dagen in coma
en moest opnieuw leren lopen"
Amy (13) werd op 17 januari in haar woonplaats aangereden toen ze naar huis fietste na een hockeybespreking. Ze vloog 13 meter door de lucht en landde op haar hoofd. Al snel staat de politie bij haar ouders aan de deur. “Ze vroegen: ‘Is dit de telefoon van uw dochter?’ en toen zijn we met gillende sirenes naar het ziekenhuis gescheurd.”
Het is vijf maanden later als Amy zelf haar verhaal doet. “Van het ongeluk weet ik niks meer, gelukkig. En ook niet van de dagen daarna. Er moest een gat in mijn hoofd worden geboord, vanwege de zwelling. De rechterkant van mijn gezicht was helemaal gebroken. Ik heb negen dagen in coma gelegen, en daar kreeg ik ook nog eens flinke koorts bij. Een spannende tijd dus voor mijn ouders. Toen ze me eindelijk uit coma haalden, duurde dat in totaal drie dagen.”
Buiten levensgevaar
De ouders van Amy verbleven in Ronald McDonald Huis Nijmegen, vlak bij het ziekenhuis waar Amy was opgenomen. “Ze hebben hun baan stilgelegd om bij mij in de buurt te kunnen blijven. Toen ik buiten levensgevaar was, begon ik met revalideren. Ik kreeg in het begin sondevoeding en ik moest opnieuw leren lopen, praten en eten. Na een week of vier in Nijmegen ging ik met de ambulance naar Tilburg, waar ik twee maanden op de Vroege Intensieve Neurorevalidatie (VIN) heb gelegen. In die tijd logeerden mijn ouders in Ronald McDonald Huis Middenwest-Brabant.”
'Mijn ouders hebben het Huis als een heel fijn ervaren: een eigen plekje.'
Even lekker kletsen
Amy kreeg elke dag therapie, wel zestien soorten per week, en sliep ook op de VIN. “Gelukkig kon ik soms mijn vriendinnen uitnodigen en ook ben ik regelmatig in het Huis geweest. Dan at ik daar met mijn ouders, of we konden er gewoon even lekker kletsen of tv-kijken. En ik heb er twee keer zelf mogen slapen. Dat was heerlijk, om even uit de ziekenhuissfeer te zijn. Ook mijn ouders hebben het Huis als heel fijn ervaren: een eigen plekje, waar ze soms ook met andere ouders konden praten, die ongeveer hetzelfde beleefden. Mijn ouders gingen eigenlijk alleen af en toe naar huis voor de hond.”
Terug naar normaal
In Amy’s gezicht is eigenlijk niks meer te zien van de vele breuken die ze had. “Ook mijn rechterarm en -been waren flink beschadigd, maar daar heb ik bijna alle functies weer in terug. Het ziet ernaar uit dat ik voor 98 tot 100 procent kan herstellen. Daar ben ik heel blij om. Maar ik heb er wel moeite mee dat de persoon die mij heeft aangereden, nooit is gepakt. Hij reed veel te hard en is doorgereden na het ongeluk. Wie doet nou zoiets? Om hiermee om te leren gaan, krijg ik EMDR, dat helpt bij de traumaverwerking.”
Ondertussen gaat Amy weer een paar uur per week naar school. “Ik heb nu nog drie keer per week revalidatie bij Libra in Tilburg. Wat mij betreft zou ik wel meer therapie willen, zodat ik nog sneller vooruitga. Ik sta ook weer in de goal bij het hockeyen. Ik speelde op hoog niveau, zat in het Nederlandse jeugdteam van mijn regio en het is mijn grote doel om ook op dat niveau terug te keren.”