Ik brak, tranen van geluk
We konden in de buurt van Dex blijven
Het is 23 april 2019 als Kylie en Niek wakker worden op de kraamafdeling van Maastricht UMC+. Een kamer met één ziekenhuisbed en een ‘comfortabele’ stretcher. De catering komt langs voor het ontbijt, de bloeddruk van Kylie wordt vakkundig gemeten en de eerste koffie is weer genuttigd. Een dag als zovele in het leven van ziekenhuisouders.

En toch is deze dag anders dan normaal. Kylie wordt ontslagen uit het ziekenhuis. De spullen die ze de afgelopen dagen van thuis heeft meegenomen, zijn al weer ingepakt voor vertrek. Niet leuk als je zoon dertig meter verderop nog ligt te knokken voor zijn leven. Dan gaat de telefoon, het nummer van de NICU. Niek: “Wij dachten: het is gedaan, we hebben Dex verloren. Maar de stem aan de andere kant was vrolijk en opgewekt. Er was een kamer voor ons in Ronald McDonald Huis Maastricht. Dit telefoontje betekende zoveel voor mij dat ik brak. Tranen van geluk. Want we konden in de buurt van Dex blijven.”

Wennen
“In het begin waren we onwennig, want je zag overal mensen, vrijwilligers, andere bewoners en bezoek. Wij gingen liever direct naar onze kamer, zodat we ons konden verstoppen. De eerste maaltijd kwam dichterbij en we liepen voorzichtig naar de gezamenlijke keuken. Zo min mogelijk geluid maken en hopen dat we niet opvielen. Dat lukt niet echt, want je wordt gezien door lotgenoten, gezichten die je kent van de NICU en vrijwilligers die je welkom willen heten.” “Dat voelde in eerste instantie niet fijn. Ik wilde niet alles uitleggen en vertellen hoe ik mij voelde. Dat had ik met tegenzin al vaak genoeg moeten doen. Maar het was helemaal niet nodig om iets uit te leggen; dat onze Dex met 29 weken op de NICU lag en dat ik mij rot voelde was voldoende. Ik werd begrepen en gerespecteerd om alles rondom Dex en mijn emoties.”

‘Er gaat geen dag voorbij dat ik niet terugdenk aan ons verblijf, ik mis het Huis gigantisch’
Veilig en welkom
“In het Huis was ruimte voor verdriet, rust, aandacht, liefde en zelfs plezier. Het Huis gaf ons een veilig en welkom gevoel. Stap voor stap konden we terug naar het reguliere leven buiten het ziekenhuis. We deden zelf boodschappen, we kookten, wasten onze kleding en maakten onze kamer schoon. Die momenten waren voor mij belangrijk om ook te reflecteren."

"Ronald McDonald Huis Maastricht is vele weken ons thuis geweest. De plek waar we verdriet hebben gehad, vriendschappen zijn ontstaan en heel veel steun hebben gekregen van andere bewoners. Waar ik als vader veel aan heb gehad, waren de momenten rond etenstijd, wanneer je de andere ouders zag en je de dag kon bespreken. Het maakte niet uit als je even niet je dag had. Iedereen begreep je. Het was ook de plek waar we ons even af konden sluiten op onze kamer. Maar vooral de plek waar we binnen vier minuten bij Dex konden zijn.”
“Er gaat geen dag voorbij dat ik niet terugdenk aan ons verblijf. Hoe raar het wellicht klinkt, ik mis het Huis gigantisch. Ondanks de reden dat we daar verbleven, heb ik mij daar altijd thuis gevoeld.”