Van ons hoefde het even niet,

Al snel bleek dat Joes door de hersenbloeding een herseninfarct had gekregen. Er zat bloed in zijn hersenkamers dat niet afgevoerd kon worden. Hierdoor had hij een beginnende hydrocephalus oftewel een waterhoofd: een storing in het af- en aanvoeren van hersenvocht. “Om dit vocht af te voeren, kreeg Joes dagelijks een ruggenprik”, vertellen zijn ouders. “Dat was natuurlijk heel intensief, waardoor er uiteindelijk een drain is geplaatst. Hieruit werd dagelijks hersenvocht afgenomen.”

Dag afsluiten

Al die tijd verbleven Janneke en Daan in Ronald McDonald Huis Maastricht, op loopafstand van Joes. “Het ziekenhuis staat vrijwel in directe verbinding met het Huis. Heel fijn om te weten dat we binnen een paar minuutjes bij Joes konden zijn.” Het was super moeilijk om Joes achter te laten in het ziekenhuis, maar ze hadden het volste vertrouwen dat er goed voor hem gezorgd werd. En voor henzelf werd in het Huis ook goed gezorgd. “Als je een praatje wilde maken, kon dat; als je even niks wilde zeggen, kon dat ook. Met enkele lotgenoten voelden we een fijne klik. We wisten dat we soms even niets aan elkaar hoefden te vragen. Maar we hebben ook veel met andere ouders gelachen. Even een andere omgeving, even rust of juist even een borreltje met elkaar om je goede of slechte dag af te sluiten.”

Chocoladeletter op bed

Janneke en Daan checkten op pakjesavond in. “Eenmaal op de kamer lag er een ingepakt schoencadeautje voor Joes en een heerlijke chocoladeletter voor ons op het bed. We werden zo liefdevol en met alle zorg en aandacht opgevangen.” De feestdagen zijn verder langs hen heen gegaan. “Het hoefde van ons ook even niet; er was geen feeststemming, er was geen gelukkig nieuwjaar. Er waren zorgen, verdriet. We probeerden ons hoofd boven water te houden. Maar elke keer als we terugkwamen in het Huis, voelde dit toch even wat zorgelozer.” Het Huis zorgde ervoor dat we niet kopje-onder gingen. Lieve woorden van andere gezinnen, gezellige avondjes verzorgd door vrijwilligers en sponsoren, een heerlijk kerstdiner, lekkere chocolaatjes voor bij de koffie, een schouderklopje hier, het delen van je tranen daar en er stond zelfs een kerstpakketje voor onze deur.”

Samen zorgen

Het gezin verbleef bijna twee maanden in het Huis en kon zelfs nog een nachtje extra blijven, samen met Joes. “Zonder het Huis hadden we niet geweten hoe we het hadden kunnen doen. We hebben veel van Joes gemist, maar alle tijd die we hadden, konden we bij hem zijn of bij hem in de buurt. Als ouders zijn wij bijna acht weken lang sámen in het Huis geweest. We hebben de zorgen samen gedragen, doordat we in het Huis mochten verblijven en daar, ondanks alle zorgen, ontzorgd werden. Hiervoor zijn wij mega-dankbaar.”