Van een bijzondere buur
naar een goede vriend
Gesprekken met andere gasten maken het verblijf in een Ronald McDonald Huis vaak makkelijker. Doordat ouders hetzelfde meemaken, hebben ze vaak aan een paar woorden genoeg. “Op sommige mensen kun je een boel woorden loslaten en nog begrijpen ze je niet, maar in het Huis zijn er mensen die je begrijpen zonder dat je ook maar één woord zegt.”
Op 27 februari 2015 werd Tim na een zwangerschap van 24 weken onverwachts geboren. Veel te vroeg natuurlijk. Daarom werd hij, met een gewicht van 616 gram en een lengte van 27 centimeter, opgenomen op de NICU van het MUMC+. Vroni en Paul verbleven vanaf dat moment bijna 16 weken lang in Ronald McDonald Huis Maastricht.
Afscheid nemen
Op de afdeling Neonatologie kwam Tim naast de 17 dagen oude Kaiden te liggen, het zoontje van Manon en Yordi. “Met 24 weken is onze zoon Daley geboren en 2 dagen later onze andere zoon Kaiden. Na zes dagen hebben wij helaas afscheid moeten nemen van Daley.” De gezinnen raakten aan de praat. Vroni: “Yordi en Manon verbleven ook in het Ronald McDonald Huis. We zagen elkaar zowel op de afdeling als in het Huis. ’s Morgens liepen we vaak samen naar de afdeling, ’s avonds liepen we weer samen terug naar het Huis. Omdat onze zoontjes allebei met 24 weken geboren waren, hadden we gespreksstof genoeg.”
Samen in het Huis Beide gezinnen vertellen dat het verblijf in het Huis door het onderlinge contact gezelliger was, maar af en toe ook wat veel. “Je kunt het verdriet en de zorgen van de ander er niet altijd bij hebben. Dan was het fijn dat je je terug kon trekken op je kamer”, vertelt Vroni. Hadden ze wel behoefte aan contact, dan gingen ze beneden in de woonkamer zitten. Samen eten, samen afwassen, samen even kletsen of televisiekijken om heel even los te komen van de vier muren van het ziekenhuis. Manon: “Buiten goede en minder fijne gesprekken, was er ook plaats voor plezier of een grapje.”
Tegelijk zwanger
Vroni en Paul hebben met enkele andere ouders uit het Huis nog steeds contact. De band met Yordi en Manon is echter speciaal gebleven. “We hebben beiden hetzelfde meegemaakt, elkaars achtbaan van dichtbij meegemaakt. Onze zoontjes zijn beiden veel te vroeg geboren en uiteindelijk na een lange weg overleden.”
Na een jaar raakten Vroni en Manon allebei weer zwanger en kwamen ze ook weer in het ziekenhuis met een dreigende vroeggeboorte. Vroni: “Ik werd na 23 weken zwangerschap weer opgenomen, omdat Sem te vroeg dreigde te komen. Daar kwamen we Manon en Yordi weer tegen, omdat ook hun Mayrin te vroeg dreigde te komen. Toen hebben we een hele tijd in het ziekenhuis gelegen en onze weken d r samen doorgebracht in plaats van in het Huis. Manon: “We zaten vaak samen op de kamer en ondanks de zorgen hadden we het ook heel gezellig.” Uiteindelijk zijn Sem en Mayrin na een veilige termijn geboren en gaat het heel goed.
Vriendschap
De vriendschap tussen beide gezinnen is gebleven en ook Mayrin en Sem kunnen het goed met elkaar vinden. “We spreken elkaar veel en maken uitjes met elkaar of bezoeken elkaar thuis. Doordat Mayrin en Sem ongeveer even oud zijn, hebben we ook nu weer gespreksstof genoeg, net als we bij hun broertjes in het ziekenhuis hadden.”