Waardevolle nachtelijke uurtjes
Saliba en Ilona zijn 20 weken zwanger van hun eerste kindje. Tijdens de echo wordt een hartafwijking gesignaleerd en ze moeten voor verder onderzoek naar het UMCG, zo’n 140 kilometer van huis. Ilona: “We merkten meteen dat we daar in goede handen waren; alles werd heel goed uitgelegd en we probeerden ons niet te veel zorgen te maken.” Na ruim 40 weken zwangerschap komt Jake ter wereld.
Saliba: “Jakes aorta en longslagader waren omgedraaid. Tien dagen na zijn geboorte is hij hieraan geopereerd.” Ilona: “Dat was heel spannend, de operatie duurde veel langer dan verwacht. Ze waren al klaar toen Jake helemaal blauw aanliep en de chirurg opnieuw aan de slag moest. Na afloop hoorden we dat Jake het ternauwernood overleefd had.”
Na twee weken op de IC werd Jake ineens een heel ander kindje. Ilona: “Zijn wond werd geel en nattig en hij begon te zweten.” Jake heeft een infectie en krijgt antibiotica, maar die slaan niet aan. Saliba: “Jake moest opnieuw geopereerd worden. Alles rond zijn hart was geïnfecteerd.”
Thuiswerkplek in Huis
Ilona: “Ondertussen verbleven wij in Ronald McDonald Huis Groningen, waar we ons snel heel erg thuis voelden en een ritme vonden.” Saliba: “Ik moest overdag gewoon werken en installeerde aan de grote tafel in de huiskamer op de eerste verdieping mijn thuiswerkplek.” Ilona: “Vanuit onze kamer konden we Jakes kamer in het ziekenhuis zien. Een veilig en nabij gevoel.”
Saliba: “Voor Jakes geboorte hadden we al in een vakantiehuisje en een hotel gezeten. Het Ronald McDonald Huis is het beste van die twee werelden. Het is een Huis met gevoel, met de reuring en gezelligheid van een hotel. In de nachtelijke uurtjes, als ik op het rokersbalkon stond en alles loskwam, had ik diepe gesprekken met medegasten. Dat lotgenotencontact is zo waardevol.” Ilona: “Omdat Jake geen Waardevolle nachtelijke uurtjes borstvoeding mocht, heb ik al die weken in het Huis gekolfd en onze vriezer volgepropt met melk. Iedere week kwam mijn zusje dat ophalen.”
“Vanuit onze kamer konden we Jakes kamer in het ziekenhuis zien. Een veilig en nabij gevoel.”
Buidelen en knuffelen
Na zes weken op de IC mag Jake naar de verpleegafdeling, maar ook nu gaat het mis. Saliba: “Dat was zo’n klap. Het einde leek in zicht, maar Jake lag weer op de IC en aan de beademing. Dat vond hij zo verschrikkelijk.” Langzamerhand herstelt Jake en mag hij naar de verpleegafdeling. Ilona: “Zo fijn, daar konden we lekker met hem buidelen en knuffelen. We hadden een eigen kamertje.”
Na drie maanden – vlak voor kerst – mag het gezin naar huis. Nu, ruim een jaar later, is Jake een gezonde dreumes. Ilona: “We zijn ontzettend dankbaar dat wij in die opnameperiode in het Huis konden zijn. We denken er met een heel fijn gevoel aan terug.”