In het ziekenhuis was het wachten totdat het fout zou gaan in Nynkes buik
Boy en Nynke verwachten hun tweede kindje. Bij de 20-wekenecho blijkt dat de baby een vochtophoping in zijn darmpjes heeft. Als deze buitenproportioneel blijft toenemen, wordt Nynke – 31 weken zwanger – opgenomen in het UMC Groningen. Hier kan de baby intensief gemonitord worden. Nynke: “Best gek, want alles was nog rustig. Eigenlijk was het wachten totdat het fout zou gaan, zodat er dan kon worden ingegrepen.”
Als Nynke een week in het ziekenhuis ligt, krijgt ze buikkrampen, die weeën blijken te zijn. Boy is dan net even thuis bij hun zoontje Levin (1,5), maar haast zich weer naar Groningen. Hij arriveert net op tijd voor de spoedkeizersnee waarmee baby Brend ter wereld komt. Ze weten al dat hij een draaiing heeft in zijn darm, waaraan hij snel na de geboorte geopereerd moet worden. Nynke: “We hadden een slap en ziekig kindje verwacht, maar Brend maakte meteen geluidjes, hij bewoog en ademde.”
'Eigenlijk was het wachten totdat het fout zou gaan'
Ravage vanbinnen
Brends buikje ziet er wel slecht uit: het is grauw en bol, en diezelfde nacht nog wordt hij geopereerd. De chirurg spreekt haar zorgen uit over de mogelijke scenario’s. Nynke: “Om 3.08 uur werden we gebeld dat Brend de operatie had overleefd. Zijn buik was vanbinnen een ravage, maar eenmaal schoongemaakt bleek het grootste deel van de darm gezond. Uiteindelijk zijn er drie slechte stukjes darm weggehaald, van in totaal 15 centimeter.” De opluchting is groot en Brend lijkt in de volgende – cruciale – 72 uur goed te herstellen.
Boy: “Maar toen kregen we het bericht dat zijn saturatie plotseling drastisch was gedaald. Toen we bij hem kwamen, stonden er twintig witte jassen om hem heen. Hij had een dubbele longembolie; de kans was heel klein dat hij de benodigde operatie zou overleven. Een vreselijk moment.” Boy en Nynke proberen hun zoontje gerust te stellen door hun handen op hem te leggen en een liedje te neuriën. Boy: “En toen begon voor ons opnieuw het klok staren.”
Rust vinden
Brend overleeft ook deze riskante operatie. Zijn herstel in de weken daarna verloopt grillig: de darmrevalidatie met behulp van een sonde gaat met ups en downs. Daarnaast loopt Brend ook nog eens een levensgevaarlijke infectie op. Maar sterk als hij is, komt hij ook die weer te boven. En dan – na ruim acht weken – is hij gezond genoeg om naar huis te gaan. Al die tijd verblijven Boy en Nynke in Ronald McDonald Huis Groningen.
'Hoewel we het niet verwacht hadden, heeft het lotgenotencontact in het Huis ons echt goedgedaan’
Boy: “Het was heel fijn om hier de rust te vinden die we nodig hadden en toch dicht bij Brend in de buurt te kunnen zijn.” Nynke: “Hoewel we het van tevoren niet verwacht hadden, heeft het lotgenotencontact in het Huis ons echt goed gedaan. Het is zo mooi hoe iedereen elkaar steunt en begrijpt. Soms verliep het contact via Google Translate, omdat er veel verschillende culturen in het Huis waren. Van een stel dat plotseling naar huis mocht, kregen we later nog een kaartje, waardoor je merkt dat het gevoel wederzijds was.” Zoontje Levin logeert in de weekenden ook in het Huis. “Hij was dol op de rode auto en de kinderboekenhoek. We zijn ook veel in de nabijgelegen speeltuinen geweest.” Boy: “We staan versteld van het grote aantal vrijwilligers dat in het Huis werkt. Ongelooflijk wat zij voor ouders doen.”