Ritme en structuur dankzij het Ronald McDonald Huis
In het voorjaar van 2023 heeft Guus krentenbaard en zijn zusje Jolien kort daarna roodvonk. Beide een gevolg van een infectie met de streptokokken A-bacterie. De kinderen herstellen goed, maar dan wordt Guus op de avond voor Koningsdag opnieuw ziek. Naarmate het later wordt, gaat het steeds slechter met hem. “Guus klaagde over een zere buik”, vertelt moeder Lisan. “Daarom mocht hij bij mij in het grote bed komen liggen.
“Guus was onrustig en kreunde. Ik weet nog dat ik dacht: slaapt hij nu of niet? Ik praatte tegen hem, maar hij lag apathisch voor zich uit te kijken. Mijn man Martijn en ik vertrouwden het niet. In de vroege nacht gingen we met Guus naar de spoedpost. Daar dachten ze dat het griep was, we kregen sterke pijnmedicatie mee voor thuis. Het knagende gevoel dat er meer aan de hand was, bleef hangen.” Op Koningsdag leek Guus soms op te leven, maar het grootste deel van de tijd was hij slap en futloos. “We voelden dat het niet klopte. De dag erna gingen we opnieuw met Guus naar de spoedpost, maar het was niet duidelijk wat er met hem aan de hand was. Ze besloten hem op te nemen in het ziekenhuis, Martijn bleef bij hem.”
Met de ambulance naar Groningen
“De volgende ochtend maakten artsen een foto van Guus zijn longen, ik keek mee. De streptokokken A-bacterie was doorgedrongen naar zijn longen. Aan één kant van de foto zag ik een borstkas met ribben en aan de andere kant één grote witte vlek. Dat was vocht. Met een drain konden ze dat weghalen, daarvoor moest Guus snel naar het ziekenhuis in Groningen. Ondertussen was hij al zo achteruitgegaan dat hij niet meer bewust meemaakte wat er gebeurde. Hij werd in slaap gebracht en ging met de IC-ambulance naar Groningen. Dat was een verschrikkelijk moment. Vlug pakten we thuis wat spullen in om gauw zelf naar het ziekenhuis te rijden. Op zo’n moment wil je je kind helemaal niet alleen laten.”
In Groningen verblijven Lisan en Martijn in het Ronald McDonald Huis. “Het liefst wil je in deze situatie dag en nacht bij je zieke kind zijn, maar je hebt ook tijd nodig om zelf op adem te komen en emoties te kunnen uiten. Het Ronald McDonald Huis is dan echt een uitkomst.” De bacterie blijkt hardnekkig. Guus ligt lange tijd aan het infuus en moet uiteindelijk geopereerd worden. Als hij naar de kinderafdeling mag, slapen Lisan en Martijn om en om bij hem op de kamer en in het Huis.
"In het Huis en de Huiskamer kreeg ons leven meer ritme en structuur."
Dichter bij huis
Na drie weken mag Guus, ondanks het grillige verloop van de ziekte, naar het ziekenhuis in Enschede, dichter bij huis. “Een van ons sliep thuis bij Jolien, de ander bij Guus in het ziekenhuis. Mede dankzij de Ronald McDonald Huiskamer kreeg ons leven langzamerhand meer ritme en structuur. We hebben er veel gebruik van gemaakt. Het was voor ons gezin de plaats waar we samen aten en met visite wat dronken. Een erg fijne plek.”
Inmiddels is het twee jaar later. Guus is zes en Jolien vier. Lisan en Martijn zijn er trots op dat hun kinderen zo weerbaar zijn. “Het was een intense periode. We kregen veel steun van de artsen en van de vrijwilligers in het Huis en de Huiskamer. Maar ook van vrienden en familie en het geloof. We voelden ons gedragen en kijken er dan ook met dankbaarheid op terug.”