Vriendschap in Huis Emma
Allebei een eigen boerenbedrijf en een pasgeboren kindje, deze ingrediënten zijn al genoeg voor twee gezinnen om een nieuwe vriendschap te laten ontstaan. Maar voor Derrick, Trienke, Jochum en Lisanne kwam daar nog een gemene deler bij: hun pasgeboren zoontjes hebben allebei dezelfde slokdarmafwijking. Een heftige periode volgt, met een mooie vriendschap tot gevolg.
Ik wilde in Amsterdam blijven
In het najaar van 2019 wordt Aaron geboren. Als hij vier dagen oud is, wordt hij geopereerd aan de slokdarmafwijking. Alles lijkt goed te gaan. Tot hij van de beademing wordt gehaald: dan gaat het helemaal mis. Het blijkt dat hij een slappe luchtpijp heeft en wordt meteen weer aan de beademing gelegd. Trienke: ‘Dat was heel spannend. We konden hem alleen zien in zijn bedje. Pas na vijf weken mochten we met hem buidelen. Hij is acht weken aan de beademing geweest, heeft veel complicaties gehad en twaalf weken in het ziekenhuis gelegen. Dit was een heftige tijd, maar de Heere heeft voor ons gezorgd, Hij gaf ons elke dag de kracht om weer verder te gaan!’
Derrick en Trienke wonen in Staphorst en elke dag heen en weer reizen is geen optie. Ze nemen hun intrek in het Ronald McDonald Huis. Derrick: ‘Af en toe moest ik naar huis voor ons bedrijf, maar ik had gewoon angst om naar huis te gaan. Ik wilde in Amsterdam blijven.’
Je voelt dat er iets niet klopt
Een maand later worden de Groningse Lisanne en Jochum ouders van hun derde kind: Thijmen. Ze hebben al een zoon en dochter van vier en zes. Al snel na de geboorte blijkt dat er iets niet goed is. Lisanne: ‘Bij de verloskundige hebben ze nooit iets geks gezien. Maar toen hij bij mij lag, werd Thijmen paars en blies belletjes. Hij kreeg toen zuurstof toegediend en werd bij mij teruggelegd. Maar hij werd weer paars. Je voelt dat er iets niet klopt…’.
Thijmen wordt overgebracht naar het UMCG en daar wordt hij verder onderzocht. Het blijkt dat hij een slokdarmafwijking heeft. Wanneer hij eindelijk stabiel is, wordt hij overgeplaatst naar Amsterdam, één van de expertisecentra op gebied van slokdarmafwijkingen. Moeder Lisanne verblijft nog een paar dagen op de kraamafdeling van het AMC en wordt dan ontslagen uit het ziekenhuis: ‘Dat was in het begin zo raar. Er klopt voor je gevoel helemaal niks van.’ Gelukkig hoeven ze niet heen en weer te rijden vanuit Groningen, maar is er een plekje in Ronald McDonald Huis Emma.
Van een andere planeet
In de keuken van Huis Emma, bij het koffieapparaat, ontmoeten beide ouderparen elkaar. Jochum: ‘Wij voelden ons zo verloren in die periode. Het lijkt of je van een andere planeet komt. En dan raak je in de keuken aan de praat met elkaar omdat je het bestek zoekt. En dan ontdek je dat zij ook met een baby hier zijn, met toevallig ook nog dezelfde afwijking! Dat schept een band.’
De vriendschap groeit voorzichtig in die periode. Samen lunchen, elkaar zien in het ziekenhuis en kletsen aan de grote tafel in de keuken terwijl de één geboortekaartjes maakt. Lisanne: ‘Je zit in een bubbel. Dit is je wereld. Bezoek ontvangen kost ook energie. Maar met Derrick en Trienke had je aan één woord genoeg. Je snapt elkaar en leeft met elkaar mee.’
De beide gezinnen zijn alweer geruime tijd thuis, maar de zorgen zijn nooit voorbij. Een ziekenhuisopname ligt voor beide jongetjes altijd op de loer. En in die gedeelde zorg vinden ze ook nu nog steeds elkaar. Ze spreken regelmatig met elkaar via telefoon of app en als het boerenbedrijf het toelaat, rijden ze naar elkaar toe. En dat blijven ze doen, want deze vriendschap blijft.
Dit Huis was ook echt thuis
Ondanks de verdrietige periode voor beide stellen dragen ze Ronald McDonald Huis Emma nog steeds een warm hart toe. Lisanne: ‘Dit Huis was ook echt thuis voor ons in die periode. Vroeger deed ik nooit iets met die collectehuisjes in de McDonald’s. Nu kan ik me dat niet meer voorstellen.'