Lotte pakt steeds de draad weer op
Lotte is acht als ze haar enkel bezeert. Er wordt een foto gemaakt, maar er is niks te zien. Dan stoot ze haar knie. Ze heeft zoveel pijn dat ze gips krijgt, maar er is geen aanwijsbare medische reden. Andere klachten volgen en ze wordt onderzocht van haar tenen tot haar nek: niks te vinden. Lotte krijgt psychische hulp aangeboden: het zal wel tussen haar oren zitten.
Als Lotte elf is, eet en drinkt ze niet meer. Ze blijft spugen en slaapt veel. Een ziekenhuisopname volgt en na een stuiptrekking wordt er een CT-scan gemaakt. Er zit een grijze massa in haar hersens. Onder politiebegeleiding wordt Lotte overgeplaatst naar het Emma Kinderziekenhuis. Daar krijgt ze een drain voor de afvoer van overtollig hersenvocht. “De druk in mijn hoofd was heel hoog. Ik had geen twee uur later moeten komen.”
Tussen de oren
Lotte heeft een craniopharyngeoom, een hersentumor. Alle klachten blijken een rechtstreeks gevolg van de tumor. “Het zat dus wel tussen mijn oren. Letterlijk.” Een week later volgt de grote operatie. Negen uur lang probeert de chirurg de tumor weg te halen. Voor een groot deel lukt dat, maar niet bij alles. Als Lotte bijkomt, is ze aan één oog blind en met haar andere oog ziet ze twintig procent. Positief is ze: “Ik vond zelf eigenlijk dat ik nog wel goed zag.”
Na alle ellende begint Lotte met veel zin aan groep acht. Maar al snel blijkt de tumor gegroeid en krijgt ze dertig bestralingen. In die periode mag ze zingen met haar favoriete zangeres, Maan. “Ik was gewaarschuwd dat het misschien niet kon door de bijwerkingen, maar ik zei steeds dat ik die niet zou krijgen. Dus kreeg ik ze niet.” Ze zong de sterren van de hemel met Maan.
Poes op schoot
Soms is het goed te doen, andere ziekenhuisopnames zijn ronduit stom. “Eén keer bleef de tube te lang zitten en moest hij eruit gehaald worden toen ik al bij was uit de narcose.” Fijne momenten zijn er ook. “Ik lag al weken in het ziekenhuis en toen bracht papa onze poes Daisy mee. Ze heeft twee uur lang op mijn schoot gelegen!”
Gezinsmoment met pizza
Haar ouders slapen afwisselend bij haar of in Ronald McDonald Huis Emma Amsterdam. “Dat is prettig, want dan hoeft papa niet in de file naar huis.” Ook aan de Ronald McDonald Huiskamer heeft Lotte warme herinneringen. Daar beleefden ze na lange tijd een echt gezinsmoment: samen pizza eten.
Sinds april 2022 is de tumor stabiel. Maar elke uitslag is spannend. Lotte is nu zeventien en kampt nog dagelijks met de gevolgen van de hersentumor. De hypofyse is aangetast: groei- en stresshormonen worden niet meer aangemaakt. Maar steeds pakt ze de draad weer op: ze doet havo-examen en de toekomst ligt voor haar open.