Kyran ligt bijna twee jaar in het ziekenhuis
Kyran is vijf jaar oud als hij ziek wordt op school. Zijn juf vertrouwt het niet en belt zijn moeder. Als zijn moeder hem ophaalt, lopen ze meteen door naar de huisarts. Kyran wordt met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis waar de artsen duidelijk zijn: “Jullie hadden geen dag later moeten komen.”
Kyran blijkt de ziekte van Hirschprung te hebben, een aangeboren darmaandoening, en moet snel geopereerd worden. “Dat was niet leuk”, vertelt de nu elfjarige Kyran. “Ik moest een maand in het ziekenhuis blijven.”
Weer mis
Hoewel die eerste operatie geslaagd was, ging het thuis snel mis. “Vermoedelijk door de zwemlessen voor zijn B-diploma”, vertelt vader Richard: “Hij moest leren duiken en steeds klapte hij met zijn buik op het water. De dokter zei dat het daardoor weer mis was met zijn darmen.” Bijna twee jaar lang ligt Kyran af en aan in het ziekenhuis. Operatie na operatie volgt, de een succesvoller dan de ander.
En zelfs na 35 operaties – hij heeft inmiddels geen dikke darm meer over – is Kyran elke keer nerveus. Hij heeft zijn eigen manier om daarmee om te gaan. “Een uur vooraf krijg ik een pilletje waarvan ik rustig word, zogenaamd.” Kyran grijnst en laat een filmpje zien: op een OK-bed swingt hij op ‘Van links naar rechts’ van de Snollebollekes. De verpleegkundigen haken in en dansen mee. Moeder Judith: “Hij wordt helemaal hyper van dat pilletje. Hij kreeg eens de afstandsbediening van het bed. Toen lag hij schuin en ging zo onder narcose.”
Vieze glaasjes medicijnen
“Ik heb ook een Nerf-pistool”, vertelt Kyran trots. “Met mijn vrienden heb ik een arrestatieteam opgericht. Gaan we met onze skelters en Nerf-pistolen achter de dief aan.” Politie zijn, dat lijkt hem wel wat. Dat geweer kreeg hij niet zomaar. “Ik moest toen veel vieze glaasjes met medicijnen drinken. En toen was het toch niet het goede medicijn. Gelukkig kreeg ik wel dat pistool.” Ondanks die nare dingen maakte Kyran ook mooie dingen mee. Hij mocht al eens een traumahelikopter vanbinnen bekijken en zijn buurman kwam goochelen bij zijn bed.
"Kyran lag een paar keer plotseling kritiek, Richard stond dan binnen een paar minuten naast ons."
Als de lamp brandt
Judith kan altijd bij Kyran blijven slapen. Richard verblijft dan in Ronald McDonald Huis Emma Amsterdam. “Als ik aan de tuinkant lig, zie ik zijn kamer. We zouden bijna kunnen zwaaien als we een verrekijker hadden.” Als Richard 's morgens een lamp ziet branden op Kyrans kamer, dan weet hij dat ze wakker zijn en gaat hij er meteen heen. Judith: “Maar ook bij spannende momenten is zo dichtbij zijn fijn. Kyran lag een paar keer plotseling heel kritiek. Dan belde ik Richard en stond hij binnen een paar minuten naast ons.” Richard knikt: “Ik vind het een prachtige plek. Ook in het tijdelijke Huis is het geweldig mooi.”
Het blijft spannend voor Kyran en zijn ouders. Judith: “We durven niks te plannen. We hebben vijf jaar lang Sinterklaas, kerst en oud en nieuw in het ziekenhuis gevierd. We durven amper nog te versieren thuis.” Richard: “Afgelopen jaar waren we voor het eerst weer eens thuis met de feestdagen. Toen moesten we wel even nadenken: hoe doe je dat ook alweer?”