Daphne en Marien verbleven vorig jaar zomer in Ronald McDonald Huis Den Haag. Hun dochter Faye van bijna één onderging een intensieve behandeling voor haar eetstoornis. Gedurende drie lange, spannende weken bracht het Huis hen rust en ontspanning in een tijd die totaal niet ontspannen was.
Na een normale zwangerschap werd Faye geboren met een te laag geboortegewicht. Op zich geen groot probleem, maar het meisje werd ziek door een infectie. Tot overmaat van ramp kwamen daar spruw en reflux bij, waardoor eten wel een groot probleem was. Alle melk die ze dronk, als het er al in ging, deed haar pijn. Faye viel af en weigerde alle flessen.
De eerste weken van haar leven verbleef Faye in het Reinier de Graaf ziekenhuis in Delft, waar ze na een week een sonde kreeg om aan te sterken. In het ziekenhuis konden Daphne en Marien in alle rust samen een kop koffie drinken in de Ronald McDonald Huiskamer, net als thuis. Hoewel hun meisje pas geboren was, werd de vreugde over haar komst overschaduwd door zorgen over haar eetgedrag en het uitblijven van groei.
Naamslinger
Op een gegeven moment klopten vrijwilligers van de Huiskamer aan bij hun ziekenhuiskamer. Ze brachten een naamslinger voor Faye. “Dat vond ik zo lief”, vertelt Daphne. “Toen ze met die slinger voor de deur stonden, moest ik huilen. Dat iemand die moeite doet.” Marien knikt: “Het was ook fijn dat we dankzij de Huiskamer van onze ziekenhuiskamer afkonden.”
Drie weken na Faye’s geboorte mocht ze naar huis. Ze at via een sonde en weigerde elf maanden later nog steeds de fles en hapjes. Een arts in Den Haag wilde proberen om haar van dit hulpmiddel af te krijgen door hongerprovocatie: in een korte tijd in het ziekenhuis de sondevoeding volledig afbouwen en haar leren om vast voedsel te eten volgens een strak ritme. Toen Daphne het ziekenhuisbed zag, waar ze gedurende die drie weken in zou slapen, vroeg ze zich af hoe ze dat ging doen. Gelukkig was er een plek vrij in het Ronald McDonald Huis. “Twee trappen naar beneden en we waren bij ons kind”, vertelt ze. “Zo fijn, want tegen zo’n hummeltje zeg je niet: ‘mama is over een paar uur terug’.”
Grootse kleine gebaren
Marien ging ’s ochtends werken en Daphne deed dat vanuit het Huis als Faye beneden sliep. Marien: “Alles was dicht door corona, maar we leefden in het Huis, zoals we dat thuis ook zouden doen. De combinatie van de zorg voor Faye en werk was goed te doen, omdat we zo dicht bij haar konden zijn.” Ze konden in het Huis ontspannen in een tijd die niet ontspannen was. Daphne: “Dat ik telkens schone handdoeken kreeg en dat er elke week werd gekookt, fantastisch. Er zat zelfs een toetje bij. Zo mooi dat mensen dat doen.” Marien bevestigt: “Het zijn kleine gebaren misschien, maar die raakten ons op dat moment meer dan gewoonlijk.”
Faye heeft inmiddels geen sonde meer, maar door een uitblijvende hongerprikkel en haar heftige begin heeft ze nog steeds moeite met eten. Als dank voor hun verblijf in het Huis kochten haar ouders alle Kinderfondsknuffels. “Zo dragen we toch ons steentje bij”, aldus Marien.