Het was de vraag of Carlijn
de volgende dag zou halen
Al een week zit Carlijn (15) thuis met hardnekkige nekpijn. Daarbij krijgt ze heftige, stekende hoofdpijn. “Zo erg heb ik het nog nooit gehad, maar ik dacht niet dat het iets ernstigs was.” Tot die dag is ze een gezonde, vrolijke tiener. Dan blijkt dat Carlijn een hersenbloeding heeft, vanwege een zeldzame sinustrombose. Het is de vraag of ze de volgende dag haalt.
“Ik werd wakker en kon moeilijk op woorden komen”, vertelt Carlijn. “Mijn moeder zei dat ik onsamenhangend praatte.” Er wordt bloed geprikt en Carlijn wordt ’s avonds opgenomen in het ziekenhuis. Uit een MRI-scan blijkt de ernst van de situatie: Carlijn heeft een hersenbloeding. Met spoed wordt ze per ambulance naar het Radboudumc in Nijmegen gebracht. Daar wordt ze ’s nachts nog geopereerd. De artsen verwijderen een deel van haar schedel om de druk in haar hoofd te verlichten.
Fijn dichtbij
Na de operatie ligt Carlijn een week op de IC. “Ik was halfzijdig verlamd, mijn rechterarm en -been reageerden niet en mijn zicht rechts was weg. Ook lukte het niet om woorden te vormen.” Carlijn blijft twee weken in het Amalia kinderziekenhuis in Nijmegen. Haar ouders logeren op vijf minuten lopen in het Ronald McDonald Huis. Moeder Desirée blijft ’s nachts bij Carlijn, overdag is haar vader Roy er. Carlijn: “Ik herinner me niet veel van die tijd, maar wel dat het fijn was dat mijn ouders er waren. We communiceerden via mijn mobiel, omdat ik niet kon praten.”
Om verder te revalideren, verhuist Carlijn naar revalidatiecentrum Klimmendaal in Arnhem. Zij verblijft op de derde etage, haar ouders logeren op de vierde in het Ronald McDonald Boshuus. Desirée werkt zelf in de zorg en helpt haar dochter met wassen en aankleden. Ook geeft ze Carlijn haar dagelijkse antistolling-injectie. Carlijn: “Soms mocht ik mee naar het Boshuus, na het avondeten. Dan dronken we chocolademelk en praatten we met de vrijwilligers.”
Fietsen en zwemmen
Op 30 december mag Carlijn naar huis. Een intensief, maandenlang revalidatietraject volgt. Na een operatie in juni waarbij een stuk kunststofschedel wordt geplaatst, krijgt Carlijn twee epileptische aanvallen. Ze moet opnieuw onder het mes vanwege een bloeduitstorting in haar hoofd. De schrik is groot, maar ze herstelt goed en het gezin ziet de toekomst positief in. Carlijn: “Ik wil weer kunnen fietsen, maar dat is lastig wanneer je met één oog niet goed ziet. Ik ga een Visio-traject volgen, waarbij wordt onderzocht wat ik nog kan met mijn huidige zicht.”
Carlijn heeft wel weer gezwommen, wat ze graag wilde. “Het voelde net zoals voor mijn hersenbloeding”, zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht. “En ik spreek mijn vriendinnen weer. Veel via de app, maar we gaan ook gezellig bij elkaar langs.”
