Het duurde weken

Vol goede moed beginnen Charlotte en Guus aan hun nieuwe avontuur als aanstaande ouders. De zwangerschap verloopt volgens het boekje, tot Charlotte met 5 maanden wat lichte krampen krijgt. “Mijn baarmoedermond was al open. Meteen werd ik opgenomen op de Zwangerenafdeling en moesten we allemaal beslissingen nemen: wilden we bijvoorbeeld dat ons kindje longrijpingsmedicatie zou krijgen? Het voelde allemaal heel raar, omdat ik mij verder prima voelde. We hadden allebei moeite om te geloven dat er echt iets ernstigs aan de hand was. Zeker toen we zelfs weer naar huis mochten.”

Op sokken

Een paar dagen later blijkt bij een controle dat Charlottes baarmoedermond al helemaal openstaat en ze moet meteen naar het WKZ in Utrecht. “Daar kreeg ze een bloeding, waardoor alle alarmbellen afgingen”, vertelt Guus. “In vliegende vaart reden ze haar naar de OK voor een spoedkeizersnee en ik rende er op mijn sokken achteraan. Binnen drie kwartier was Otis geboren. Even mocht ik zijn minuscule handje aanraken terwijl de artsen met hem bezig waren.”

Charlotte: “Het was bizar wakker worden na zo’n ervaring. Gelukkig vertelde Guus mij dat het met Otis zo goed ging als mogelijk na 24 weken. Met bed en al reden ze mij naar de NICU, waar ik hem voor het eerst zag. Zo klein, met overal toeters en bellen.”

Hard nodig

De kersverse ouders kloppen aan bij Huis Utrecht. Charlotte: “We wonen vlak bij Deventer en wilden alleen maar zo dicht mogelijk bij Otis blijven. Dat deze Huizen bestaan, was echt onze redding. In het begin was het ook gek: we hadden een plek als deze zo hard nodig en zonder vragen was die er gewoon, zo lang als nodig. Dat was zó fijn.” Guus: “Ik kende de Ronald McDonald Huizen alleen van de sponsorloop op school en had er geen enkele voorstelling van. Maar echt alles was er: van lakens en leenfietsen tot wasmachines en zelfs mensen die regelmatig voor ons kwamen koken. We hoefden ons alleen zorgen te maken over Otis, en voor hem en voor elkaar te zorgen.”

‘In het Huis hoefden we ons alleen zorgen te maken over Otis, en voor hem en voor elkaar te zorgen'

Gewoon en bijzonder

Die stabiele thuisbasis hebben Guus en Charlotte hard nodig, want al snel worden ze gebeld. Guus: “Otis had een longbloeding en een hersenbloeding, zou hij dat wel overleven?” Vier hersenoperaties volgen, plus nog vele hobbels, zoals infecties, een longontsteking en oogproblemen. “Dagelijks voerden ze met puncties hersenvocht af, omdat zijn lijfje dat zelf niet kon. Pas toen Otis eindelijk 3 kilo woog, plaatsten ze een permanente drain in zijn hoofd. Het duurde weken voordat we Otis’ hele gezicht konden zien zonder zuurstofmasker.”

Na 4,5 maand mag het gezin eindelijk naar huis. De toekomst moet uitwijzen of er blijvende schade aan zijn motoriek en longen zal zijn. Nu wennen ze vooral aan het gewone maar zo bijzondere gezinsleven thuis. Charlotte: “Hoe fantastisch het ook is dat het Huis er is, na zoveel maanden willen we gewoon rust en samen thuis zijn. En even geen lange reizen meer.”