Elke dag dat Emylie ademde was er één

“Ineens stopte ze met ademhalen”, vertelt Marlies. Emylie is vijf weken als ze een poosje verkouden is. Het baart Marlies in eerste instantie geen zorgen. “Ik schrok enorm toen ze bleef hangen in een hoestbui.” Emylie blijkt kinkhoest te hebben en moet direct naar een IC. Er is een plekje in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. “Emylie lag daar aan allerlei apparatuur en slangetjes.”

Bizar moment

De eerste nacht slaapt Marlies bij Emylie op de IC. De volgende dag kan ze terecht in Ronald McDonald Huis Sophia Rotterdam. “Best een bizar moment. Al sinds mijn man in 2005 Franchisenemer is, zijn we als sponsor betrokken bij het Ronald McDonald Kinderfonds. We doen dat altijd al met hart en ziel. En nu ik zelf met een hoofd vol zorgen en een weekendtas vol kleding door de deuren van het Huis liep, besefte ik pas echt hoe noodzakelijk de Huizen zijn.”

Er zijn voor je hele gezin

Marlies wil non-stop bij Emylie zijn. “Maar ik wilde er ook zijn voor mijn vijf andere kinderen thuis. Zo vaak als het kon, pendelde ik heen en weer. Slapen deed ik altijd in het Ronald McDonald Huis, dicht bij Emylie. Zonder het Huis weet ik niet hoe ik dat had moeten doen.” Vijf weken lang ligt Emylie op de IC in Rotterdam. “Ze was zo ziek. Soms wisten de artsen niet of ze het zou overleven. Elk dag dat ze ademde, was er één.”

Het zijn de donkere dagen van december en de feestdagen sluipen voorbij. “Voordat Emylie ziek werd, had ik een groot kerstdiner gepland. Maar de feestdagen waren nu het laatste waar we aan dachten.” Toch staat het gezin er even bij stil met een kleinschalig kerstdiner, juist ook voor de andere kinderen.

Warme gebaren

In het Huis wordt Marlies geraakt door de liefdevolle gebaren. “Op tweede kerstdag hing er een lichtgevend sneeuwpoppetje aan mijn deur met de tekst: ‘Een lichtje in donkere tijden’. Tranen schoten in mijn ogen. Continu voel je de betrokkenheid in het Huis.”

Na vijf spannende weken sterkt Emylie aan en verhuist ze naar de IC in het ziekenhuis in Amsterdam. Twee weken later mag ze naar de kinderafdeling om na nog eens vier weken naar huis te gaan. Met sondevoeding en een afbouwtraject voor de medicatie. Emylie is nu een vrolijk meisje van vier. “Ze heeft geen achterstand opgelopen. Je kunt je haast niet voorstellen dat ze zo doodziek was. Zo kwiek en springlevend is ze nu.”