Kleine Emma wordt plots opgenomen
Een streep door het kerstdiner met de familie
De eerste kerst met Emma, het eerste kleinkind in de familie. “We keken er allemaal enorm naar uit.” Maar de plannen veranderen als baby Emma vlak voor de kerst wordt opgenomen in het ziekenhuis. En ze veranderen opnieuw als het kerstdiner tóch doorgaat, in de Ronald McDonald Huiskamer.
“Ik had alles al geregeld”, vertelt Loraine, de tante van Emma. “Een grote eettafel en extra stoelen stonden klaar in mijn kleine huisje. De ingrediënten voor een viergangendiner voor acht personen had ik in huis. Ik had het helemaal bedacht: tweede kerstdag zou ik spenderen in mijn keuken, om ’s avonds met de hele familie bij mij te eten.” Maar dinsdag 24 december wordt de wereld op zijn kop gezet. Haar nichtje Emma, van vier maanden oud, wordt opgenomen in het ziekenhuis. Een streep door het kerstdiner met de familie.
Snakkend naar adem
De vrijdag voor kerst is Emma ziek en benauwd. De huisarts vermoedt een flinke verkoudheid. In het weekend gaat het steeds slechter met Emma. Ze heeft koorts en moeite met ademen. Haar moeder Michelle neemt haar tot drie keer toe mee naar het ziekenhuis. De artsen zien niets alarmerends. “Maar ik voelde dat het niet goed zat”, vertelt Michelle. En dat gevoel blijkt juist. Maandagnacht huilt Emma aan één stuk door. “Tot ze snakkend naar adem in mijn armen in slaap viel.” De volgende ochtend verwijst de huisarts ze door naar het Reinier de Graaf ziekenhuis. “Daar gingen alle alarmbellen af. Emma kreeg direct sondevoeding en werd aan liters zuurstof gelegd. Dat breekt je hart.” Emma blijkt besmet met het RS-virus.
Kerstdiner in meeneembakjes
Emma’s ziekenhuiskamer is naast de Ronald McDonald Huiskamer. Loraine en Michelle kennen hem van Emma’s geboorte: “Een huiselijke plek die je direct uit de ziekenhuissfeer haalt. Mét lange eettafel.” Loraine trekt de stoute schoenen aan en vraagt of een kerstdiner in de Huiskamer een optie is. “Het kon! Op het moment dat het onmogelijk leek, maakten de vrijwilligers het mogelijk. Vrijwilliger Yvonne regelde zelfs bestek voor ons. Hartverwarmend. En zo stond ik dan toch de hele kerstdag voor mijn familie te koken, terwijl mijn zus met een hoofd vol zorgen in het ziekenhuis was bij haar dochtertje. Dat koken was met een extra uitdaging, want nu moest dat heerlijke eten in meeneembakjes. Met drie boodschappenkratten vol eten en feestelijk servies vertrokken we naar de Huiskamer. We schoven met zijn zevenen aan tafel. Of met acht, eigenlijk. Want Emma lag op een paar stappen lopen van ons vandaan.”
'Na elke hap wilde ik weer bij Emma kijken; dankzij de Huiskamer kon dat’
Lichtpuntje in donkere dagen
“Dat Emma zó dichtbij lag, was geruststellend”, vertelt Michelle. “Ik was gespannen. Na elke hap eten wilde ik weer bij Emma kijken. Dankzij de Huiskamer kon dat.” De avond wordt onvergetelijk. Michelle: “De steun van mijn familie was onmisbaar op dat moment. En ondanks de moeilijke situatie hebben we ook nog samen gelachen. Dat was een welkome afleiding. Hilarisch werd het toen mijn zus het diner deelde met andere gezinnen in de Huiskamer. Stond ze daar bakjes soep uit te delen.” Loraine vult aan: “Dat is toch eigenlijk wel de kerstgedachte: samen zijn en delen met elkaar. Als ik eraan terugdenk, vult het me nog met warmte. Het was een lichtpuntje in donkere dagen.”