Een luisterend oor van een betrokken opa en oma
46 jaar hielp Adrie mensen als politieagent. Nu doet hij met zijn vrouw Anjo hetzelfde als vrijwilliger in Ronald McDonald Huis Utrecht. Deze oud-gasten met zeven kinderen zijn gewaardeerde bakens van rust, levenservaring en compassie. Anjo: “Ik zie meteen of gasten willen praten of niet.”
De behoefte om andere mensen te helpen zit bij beiden ingebakken. Zowel Adrie als Anjo vervult nog diverse andere vrijwilligersfuncties naast het runnen van hun gezin en het oppassen op de kleinkinderen. Maar om te begrijpen waarom ze ook in het Huis werken, moeten we 33 jaar terug in de tijd.
Meer faciliteiten
“Onze zoon Carlo was drie toen hij een kwaadaardige Wilms-tumor, een vorm van nierkanker, kreeg”, vertelt Anjo. “Hij overleed na een halfjaar van behandelingen.” In die verdrietige periode verbleven ze wekenlang in het allereerste en net geopende Ronald McDonald Huis in Amsterdam. “Tegenwoordig bieden de Huizen veel meer faciliteiten”, zegt Adrie. “We kunnen de ouders veel meer ontzorgen en dat is fijn. Maar wat er al die jaren niet is veranderd, is dat er veel lieve vrijwilligers rondlopen en we met elkaar lachen en huilen.”
Rustige haven
Adrie en Anjo wisten na hun verblijf in het Huis al dat ze iets terug wilden doen, maar eerst brachten ze nog zes kinderen groot. “Ze zijn maar één keer klein”, zegt Anjo. “Daarom wil ik er zijn als mijn kinderen en kleinkinderen me nodig hebben. Die les leerde ik in Amsterdam.”
Nu werken ze samen al weer een jaar of vijf elk weekend een dagdeel in Huis Utrecht. Adrie: “We hebben een goede taakverdeling. Anjo doet de was en leerde mij handdoeken vouwen. Maar belangrijker is dat we er zijn voor de ouders die diep in de put zitten en willen praten.” Anjo voegt toe: “Vanuit onze eigen ervaring merken we meteen of iemand een gesprek wil of juist niet.” Adrie: “We herkennen die totale ontreddering maar al te goed. Het is fijn dat we even die rustige haven voor ze kunnen zijn.”