Blog #7: Vertrouwen opbouwen
Blogger Ester Brouwer (33) uit Lisse schrok zich rot: toen haar dochtertje Evy in 2013 werd geboren, bleek er van alles mis. Ze schrijft over de angstige periode die volgde en over haar verblijf in het Ronald McDonald Huis. Dit is deel 7 (slot) van het blog, dat ook verschijnt op LINDAnieuws.
Voor het eerst in vier maanden stap ik mijn eigen huis in, met mijn man en twee dochters. Het huis is helemaal versierd en de zon schijnt heerlijk naar binnen. We hebben het gehaald. Evy is thuis. We hebben een groot aantal obstakels overwonnen met haar. Ze is inmiddels voor de tweede keer geopereerd en haar stoma is opgeheven. Het is apart hoe je je toekomstbeeld steeds bijstelt; we hadden allang geaccepteerd dat ze haar hele leven met een stoma had moeten leven. Maar nu ze gewoon ‘normaal’ kan poepen, is dat een enorme verademing.
Sondevoeding
Maar Evy is nog niet helemaal zorgenvrij. Ze krijgt nog sondevoeding, dus de dag blijft voorlopig bestaan uit veel zorgen om en voor Evy. Het is elke dag weer in de gaten houden of ze genoeg voeding binnenkrijgt en haar ontlasting goed blijft gaan. We krijgen regelmatig de goedbedoelde opmerking: ‘Wat lekker zeg, dat jullie thuis zijn’. Ja, het is fijn om weer thuis te zijn. Heerlijk zelfs. Maar het is tegelijkertijd moeilijk en spannend om de zorg niet te kunnen delen met medici. Er is niemand die over je schouder meekijkt en je geruststelt dat het écht goed gaat.
Een plek geven
Ik neem me voor om te genieten, maar betrap me er toch vaak op dat ik onzeker ben en alle gebeurtenissen een plek moet geven. Mijn vertrouwen in haar gezondheid wordt gelukkig elke dag een stapje groter. Met elke stap die Evy vooruit gaat, en laat zien dat ze niet meer ziek wordt, kan ik de teugels iets meer laten vieren. Die maanden in het ziekenhuis heb ik puur overleefd op controlemodus. Er gingen weken voorbij dat ik geen traan liet, alleen maar om de controle niet te verliezen. Nu mag het, beetje bij beetje. En juist nu we het achter ons mogen laten, kan dat soms heel eng zijn.
Met verbazing kijken
Evy ontwikkelt zich gelukkig fantastisch. De artsen kijken met net zoveel verbazing als wij naar een grietje dat in één keer zonder problemen groeit en bloeit. Ondanks dat ze 75% van haar dikke darm mist, heeft ze niets overgehouden aan die heftige beginfase. Ze groeit precies op de lijn en is net zo nieuwsgierig als haar zus Jinte. Alleen als haar iets niet zint, laat ze haar vechtersmentaliteit uit het begin zien. Een prachtige karaktertrek, vinden wij. Het enige wat in de loop van de tijd nog herinnert aan haar heftige start en vier maanden ziekenhuis, is een groot litteken dat dwars over haar buik loopt. En zelfs die vervaagt langzaam, net als ons verdriet over die periode. Het gaat goed.