Blog #6: In tweeën splitsen
Blogger Ester Brouwer (33) uit Lisse schrok zich rot: toen haar dochtertje Evy in 2013 werd geboren, bleek er van alles mis. Ze schrijft over de angstige periode die volgde en over haar verblijf in het Ronald McDonald Huis. Dit is deel 6 van het blog, dat ook verschijnt op LINDAnieuws.

Aarghhh, ik zit echt net een minuut met Evy op mijn schoot. De verpleging is een kwartier lang bezig geweest om alle snoertjes en lijnen waar Evy aan vast zit goed te leggen, ik ben in een comfortabele stoel gaan zitten omdat zoveel mogelijk knuffelen heel belangrijk en helend is voor zieke baby’s, en dan rent die peuter van mij van 2,5 jaar de gang van het ziekenhuis op... Kan iemand haar achter het behang plakken? Misschien is dit een situatie waar we over een aantal jaar lachend aan terugdenken, maar nu... Wie heeft dit zo bedacht?

Kleine dame
Gelukkig zijn de verpleegsters helemaal weg van Jinte en weten ze precies bij wie deze kleine dame hoort. De ene is iets strenger dan de ander, maar nu treffen we er gelukkig één die Jinte even bezig wil houden. Fijn, eindelijk even rust en knuffelen met mijn kleine Evy.
Aandacht verdienen
Een dag met Jinte en Evy samen in Rotterdam is een dag van hectiek, regelen en zorgen dat beiden meisjes de aandacht krijgen die ze verdienen. Als Jinte tussen de middag slaapt in onze kamer in het Ronald McDonald Huis, voel ik constante onrust omdat ik ook bij Evy wil zijn. Zodra Jinte haar ogen open heeft, vliegen we weer terug naar het ziekenhuis. Voor Jinte is een hele middag op de kamer bij haar zusje echt te veel, dus regel ik samen met een verpleegster dat Evy met slangetjes en al in de kinderwagen wordt gelegd en zo mee kan naar de speelkamer. Daar kan Jinte lekker haar gang gaan en kan Evy vanuit de kinderwagen alles bekijken. Een nieuwe omgeving voor haar kan ook geen kwaad.
Opgelucht ademhalen
Ik haal opgelucht adem als Robert rond 18 uur het ziekenhuis binnenstapt en Jinte ophaalt uit het ziekenhuis. Ik wacht nog even tot Evy in slaap is gevallen en sein de verpleging in als ik vertrek maar het Ronald McDonald Huis. Daar volgt ons vaste avondritueel: Robert kookt eten, terwijl Jinte in de speelhoek speelt en een aangename afleiding is voor de andere ouders. We eten samen en daarna ga ik met Jinte naar onze kamer, waar ik haar onder de douche zet, een boekje voorlees en dan begint de strijd om te gaan slapen. Omdat we allemaal op één kamer liggen, zit ik muisstil op ons bed om haar niet af te leiden. Ik probeer zo consequent mogelijk te zijn met alle regels, maar het is zo lastig als je moe bent van alle zorgen.
In de tussentijd
Robert is in de tussentijd weer naar Evy gegaan in het ziekenhuis. Als hij om 22.30u onze kamer binnenstapt met een kop thee, is Jinte ook eindelijk in slaap gevallen. Pff, wat een dag... Maar ik ben wel ontzettend gelukkig dat we bij elkaar kunnen zijn.