Blog #5: De overleef-modus
Blogger Ester Brouwer (33) uit Lisse schrok zich rot: toen haar dochtertje Evy in 2013 werd geboren, bleek er van alles mis. Ze schrijft over de angstige periode die volgde en over haar verblijf in het Ronald McDonald Huis. Dit is deel 5 van het blog, dat ook verschijnt op LINDAnieuws.
We zitten hier nu meer dan drie weken. De ergste emotionele diepe dalen lijken we te hebben gehad. Evy heeft waarschijnlijk toch geen taaislijmziekte, al kan de definitieve bloedtest dat pas over een paar weken uitwijzen. Ik sta ondertussen in de automatische modus. Iedereen vraagt me constant hoe het gaat. “Ja, het is zwaar, maar het gaat wel goed hoor”, hoor ik mezelf zeggen. Deels waar, maar ik voel dat er een rem op staat. Bang om mezelf te verliezen in het verdriet. En dat wil ik niet, ik wil juist zo dankbaar zijn voor wat we wél hebben. Een kleine Evy die leeft en het gaat overleven. Dat vertrouwen in haar is rotsvast. Die automatische modus, daar voel ik me veilig bij en zo kan ik er voor mijn gevoel 100% voor Evy zijn.
Onder narcose
Dat is ook nodig, want er wacht haar weer een operatie. Evy krijgt een vast infuus om genoeg voedingsstoffen op te nemen, waarvoor ze onder narcose wordt gebracht. Weer spannend, ons kleine baby’tje onder zeil. De operatie gaat goed, maar de chirurg waarschuwt ons dat het herstel van Evy nog lang kan gaan duren. Dan drukt ze ons ineens op ons hart dat we af en toe iets voor onszelf moeten doen. De zorg wordt straks nog zwaar genoeg, benadrukt ze.
Magisch
Wat voor mezelf doen? Ehh? Dat is toch even helemaal niet belangrijk? Ik wil elke minuut aan het bed van Evy gekluisterd zitten om haar in de gaten te houden. Toch ga ik het doen. Iets heel simpels, maar het blijkt magisch. Ik leen een fiets van het Ronald McDonald Huis, rijd naar buiten, de stad in en ik hoor opeens weer tussen de rest van de wereld. De zon schijnt volop en de stad geniet met volle teugen van deze prachtige nazomer. En ik? Ik ook. Ik voel me plotseling weer een beetje in het leven staan. Ik hoor weer bij de rest van de wereld en mijn leven staat voor even niet stil. Durf ik echt even niet aan mijn dochter te denken en gewoon alles in me op te nemen? Ja. En het is een verademing.
Ik fiets terug en kijk er naar uit om die kleine handjes van Evy vast te houden. Ik kan er weer even tegen aan.