Blog #4: Alsof we alles weer opnieuw uit moeten vinden
Blogger Ester Brouwer (33) uit Lisse schrok zich rot: toen haar dochtertje Evy in 2013 werd geboren, bleek er van alles mis. Ze schrijft over de angstige periode die volgde en over haar verblijf in het Ronald McDonald Huis. Dit is deel 4 van het blog, dat ook verschijnt op LINDAnieuws.
Vanmorgen word ik alleen wakker. Evy heeft haar eerste nacht op medium care doorgebracht en Robert heeft bij haar op de kamer geslapen. Ik bel hem direct om te vragen hoe de nacht was. “Waardeloos”, is zijn antwoord. Niet omdat het slecht is gegaan met Evy, maar omdat er ook midden in de nacht om de paar uur controles zijn. Dan gaat er ook nog regelmatig een alarm af van een sondeapparaat of een infuuspomp van Evy, dus Robert heeft geen oog dicht gedaan. Wel een geruststelling dat de verpleging er echt bovenop zit en Evy niet aan haar lot wordt overgelaten. Het blijft eng om je kind daar alleen in een kamer achter te laten.
Geen controle
Nu slaapt ze in ieder geval nog rustig en Robert komt naar het Ronald McDonald Huis lopen om met mij te ontbijten. We halen ons eigen eten uit kast 3.4 en zoeken een tafeltje in de gezamenlijke keuken om te ontbijten. En nu? Het is de 6de dag sinds ons leven op zijn kop staat. Wat kunnen we vandaag verwachten? We zijn zo gewend om alles te plannen, te regelen en controle te hebben over de dag van vandaag. Die controle is helemaal verdwenen. Wat kunnen we dan wel? Het lijkt wel of we alles weer opnieuw uit moet vinden. De enige punten waar we nog enigszins grip op hebben zijn boodschappen doen, vragenlijsten maken voor de artsen en zorgen dat Jinte haar gewone leventje een beetje voort kan zetten.
Onbezorgd genieten?
Er zijn vandaag ‘grote visites’. Zo noemen ze de belangrijke momenten waarop de artsen van Evy een behandelplan opstellen voor de komende dagen. Om hen niet mis te lopen, moeten we dus weer op tijd in het ziekenhuis zijn. Zullen er uitslagen zijn van de bloedonderzoeken? De artsen hebben een vermoeden dat ze wellicht taaislijmziekte heeft en dat daardoor haar darmen zijn afgestorven. We hadden tot nu toe nog niets gegoogled, maar kunnen het nu niet laten. Het voelt alsof de wereld weer onder mijn voeten vandaan schuift. Zullen we ooit nog onbezorgd kunnen genieten en onbezorgd gewone dingen kunnen doen? Op dit moment lijkt dat iets wat we nooit meer mee zullen maken.