Blog #3: We hebben nóg een dochter
Blogger Ester Brouwer (33) uit Lisse schrok zich rot: toen haar dochtertje Evy in 2013 werd geboren, bleek er van alles mis. Ze schrijft over de angstige periode die volgde en over haar verblijf in het Ronald McDonald Huis. Dit is deel 3 van het blog, dat ook verschijnt op LINDAnieuws.
Op maandag begint heel langzaam de realiteit bij ons binnen te dringen. Ons kleine meisje ligt op de kinder-intensive care en we hebben totaal geen invloed op haar herstelproces. Nog niemand weet hoe haar toekomst eruit gaat zien. Ook dringt het langzaam tot ons door dat onze oudste dochter Jinte nog steeds niet weet wat er aan de hand is. Via de app krijgen we regelmatig foto’s door van een peuter die bij opa en oma door het huis drentelt.
Papa, ben je boos op mij?
Robert gaat op weg om Evy aan te geven bij het gemeentehuis en aansluitend naar Jinte om haar even te knuffelen en aandacht te geven. Daar aangekomen reageert Jinte al snel met de opmerking: “Papa, ben je boos op mij?”. Dat wijffie, van net 2, heeft heel goed door dat er iets aan de hand is… Ik wil haar zo graag beschermen tegen alle pijn die wij voelen. Haar het liefst buiten alles houden, maar dat gaat niet. Op datzelfde moment spreek ik met een pedagogisch medewerker van het ziekenhuis. Zij geeft het gouden advies: “Betrek je kind in de situatie, laat haar helpen. Leg in simpele taal uit wat er aan de hand is en je zal zien dat een kind zich heel makkelijk aan de situatie aan zal passen.”
Tekeningen
Mijn moeder (al sinds jaar en dag lerares) stelt voor om Jinte de volgende dag mee te nemen naar het ziekenhuis en onderweg tekeningen te maken voor Evy. Eenmaal daar aangekomen, gaat Jinte vastberaden mee naar de intensive care. Niks enge slangetjes of gekke geluidjes. Nee hoor, Jinte is gewoon heel erg onder de indruk van haar nieuwe zusje Evy. En trots dat ze een mooie tekening heeft gemaakt voor haar.
Indrukken
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, laten we haar ook onze kamer in het Ronald McDonald Huis zien. Haar eigen bed, waar ze in mag slapen als ze bij ons is. En we maken een plekje voor haar eigen speelgoed. Voorlopig zijn dit wel genoeg indrukken voor Jinte. Met een brok in mijn keel en dikke tranen van haar nemen we weer afscheid. Ze gaat nog even mee terug naar opa en oma, maar we beloven dat ze snel bij ons kan zijn én blijven. Na een half uur krijg ik een fotootje van haar doorgestuurd. Diep in slaap gevallen van alle indrukken. Tot snel, moppie!
Lees het volgende blog: "Alsof we alles weer opnieuw uit moeten vinden" ►