Blog #1: In vreemde handen

"Ik voel me zo trots als ze er eindelijk is: kleine Evy. Maar ik voel direct dat er iets niet in orde met haar is."

Daar sta je dan ineens. In een stad ver van huis, aan een heel klein bedje op de kinder-intensive care van het Sophia Kinderziekenhuis. Niemand die ons dit 48 uur geleden had kunnen vertellen. Toen hield Robert nog mijn hand vast om mee te helpen met puffen tijdens die zware bevalling. 

Moedergevoel

Ik voel me zo trots als ze er eindelijk is: kleine Evy. Maar ik voel direct dat er iets niet in orde met haar is. Evy is zo bleek, reageert apathisch en is continu misselijk. Zo hoort een baby’tje niet te zijn. De verpleging en artsen kunnen na haar geboorte niets bijzonders vinden. Maar ze luisteren wel naar mijn moedergevoel en ik mag een nachtje met Evy blijven slapen in het ziekenhuis.

Achtbaan

Die nacht gaat het mis. Evy gaat ineens achteruit. Ze spuugt mij helemaal onder het groene gal en ze reageert nog veel zwakker dan ze al deed. De kinderarts wordt erbij gehaald en ik bel snel Robert. Of hij midden in de nacht naar het ziekenhuis komt, want dit gaat niet goed. Vanaf dat moment belanden we in een achtbaan waarvan we niet weten waar die gaat eindigen. Alles wat zo zeker leek, is ineens onder onze voeten vandaan geschoven.

Snel schakelen

De artsen handelen snel; Evy wordt voor ons uit per ambulance naar het Sophia Ziekenhuis in Rotterdam gereden. Daar vertelt de chirurg dat ze niet direct weten wat er aan de hand is, maar dat ze snel, maar dan ook heel snel moeten schakelen. Sterker nog, ze hebben de OK al ingericht voor een acute buikoperatie. We hebben geen andere keuze dan Evy mee te geven aan vreemde handen.

Lees het volgende blog: "En nu? Er zijn zoveel vraagtekens" ►