Het Ronald McDonald Huis voelde
Als een warme deken
Soms kan één nacht het verschil maken. Het verschil tussen omvallen of rechtop blijven staan. Tussen piekeren en ondergedompeld worden in warmte. Dat overkwam Wilhelmina, die haar kind begeleidt in een transgenderproces, in Ronald McDonald Huis Zuidoost-Brabant.
“Ik wilde eigenlijk bij mijn 13-jarige dochter blijven. Emma had al zoveel nare behandelingen ondergaan. En nu zouden artsen de groeischijven in haar knieën en voeten verbrijzelen, om te voorkomen dat ze 2.03 meter zou worden. Ik zag enorm op tegen die operatie. Je levert een springend kind af en je weet dat je kind daarna opnieuw moet leren lopen. Ik wilde er voor haar zijn. Maar Emma zei: ‘mama, kijk naar die stoel naast mijn ziekenhuisbed. Dat slaapt toch niet lekker? Ga alsjeblieft naar het Ronald McDonald Huis. Zorg dat je één nacht goed slaapt.’”
Puberteitremmers
Twijfelend en trillerig belt Wilhelmina aan bij het Huis in Veldhoven. “We komen uit een jarenlang traject in VUmc, met puberteitremmers, behandelingen en gesprekken. Emma wist al van kleins af aan dat ze zich een meisje voelde. Als kleuter liep ze rond in prinsessenjurken en met doeken om haar hoofd. In Australië, waar Emma als jong meisje woonde, plakken ze niet zo snel labels. Emma mocht zichzelf zijn, net als haar oudere zus. Maar toen we naar Nederland verhuisden, raadde de schoolleiding aan het te vertellen in de klas. Dat was een stap. Een nieuw land, een nieuwe cultuur, een nieuwe taal. En dan blijkt je kind ook nog ‘anders’. Moest ze nu naar de jongens- of naar de meisjeswc? Emma werd gepest en ik voelde me daar heel verdrietig over. Ook al zei Emma volmondig ‘ja’ tegen het verbrijzelen van de groeischijven, ik had er al een paar nachten slecht van geslapen. Achteraf gezien zat ik aardig aan mijn taks toen ik aanbelde bij het Ronald McDonald Huis.”
'Het is ongelofelijk wat één nacht, één Huis en één vrijwilliger kunnen doen'
Kopje thee
De vrijwilliger die opendoet, vraagt of Wilhelmina even komt zitten. “Ze maakte een kopje thee voor me en vroeg hoe het met mij ging. En met mijn dochter. Zo hartelijk en oprecht, dat het voelde alsof er een warme deken om me heen werd geslagen. Ik werd er emotioneel van.” Wilhelmina stelt zich een kleine kamer met een bed voor, waar ze een paar uurtjes gaat slapen, voordat ze zo snel mogelijk terug kan naar Emma. “Maar ik had een eigen kamer met een privébadkamer, een bank en een lekker bed, waar zelfs een cadeautje op lag. Dat doet je zó goed, al die kleine dingen. Ik durf wel te zeggen dat ik die nacht het lekkerst heb geslapen in een heel jaar. Ik kon er weer tegenaan. Het is ongelofelijk wat één nacht, één Huis en één vrijwilliger kunnen doen.”