"Na de geboorte van de meisjes
reed ik alleen terug naar een leeg huis"
De drieling Mae, Ivy en Nova komt op maandagavond 22 juli 2019 ter wereld in het LUMC in Leiden, via een keizersnede, na ruim 32 weken zwangerschap. Ze doen het alle drie meteen goed, al hebben Ivy en Nova wat ademondersteuning nodig. De toestand van moeder Nicole verslechtert in de uren na de bevalling. Vader Kevin: “De hoop dat het goed zou komen, hield me op de been.”
De drieling wordt gehaald omdat Nicole zwangerschapsvergiftiging kreeg. “We dachten dat ik me na de bevalling snel beter zou voelen, maar dat verliep anders”, zegt ze. “Ik heb Mae nog gezien, maar toen ze me naar Ivy en Nova wilden brengen, kreeg ik het gevoel dat ik flauw ging vallen.” Kevin: “In de loop van dinsdag ging het steeds slechter met Nicole. Ze viel steeds flauw, kreeg allerlei medicijnen en vocht toegediend, maar knapte niet op. Ik bleef bij haar op de kamer slapen, maar deed geen oog dicht, omdat ik me zo’n zorgen maakte. Toen ze in de avond richting de IC ging vanwege HELLP, een ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging, was dat een opluchting voor me. Daar gingen ze goed voor haar zorgen.” Later blijkt dat Nicole ook aan HUS lijdt, een syndroom waarbij de nierfunctie plotseling sterk achteruitgaat.
Sterk en positief blijven
Kevin betrekt een kamer in Ronald McDonald Huis Leiden. “Overdag was ik bij de meisjes en bij Nicole, ik moest me in vieren splitsen. Ik verschoonde luiers, gaf voedingen en ging bij Nicole langs. Alles deed ik op de overlevingsstand, want ik moest sterk en positief blijven. De hoop dat het goed zou komen, hield me op de been. Maar er was geen ruimte om te genieten, zoals je verwacht na de geboorte van je kinderen, ik was voornamelijk aan het verzorgen.” ’s Avonds en ’s nachts kon Kevin bijkomen in het Huis. “Dat was fijn, ik praatte er met vrijwilligers en kon wat afstand nemen, terwijl ik tegelijkertijd dichtbij was. Slapen in het Huis zorgde ervoor dat ik overdag weer energie had om er voor mijn meiden te zijn.”
Meiden achterlaten
Na een week knapt Nicole genoeg op voor een verhuizing van de IC naar de afdeling Interne Geneeskunde. Ook Ivy, Mae en Nova ontwikkelen zich goed. “De acute noodzaak voor mij om in het Huis te blijven was daarmee weg”, vertelt Kevin. “Aangezien we op twintig minuten rijden wonen, ging ik weer thuis slapen. Die eerste autorit naar huis was heftig. Ik liet Nicole en de meiden achter in het ziekenhuis en reed alleen terug naar een leeg huis. Ik had me dat zo anders voorgesteld. Bovendien was het Huis een fijne bubbel: je wordt er niet geconfronteerd met de buitenwereld en niemand vraagt iets aan je.”
‘Het Huis was een fijne bubbel, waar je niet wordt geconfronteerd met de buitenwereld ’
Op wilskracht
Ivy, Mae en Nova worden na vier weken in het LUMC overgeplaatst naar een perifeer ziekenhuis. Nicole mag die dag naar huis nadat ze, op wilskracht, de trap op is gelopen. Bij thuiskomst weegt ze 42 kilo en heeft ze nog een flink herstel voor zich. Kevin: “Inmiddels kan ze weer alles, al zal haar nierfunctie nooit meer 100 procent worden.”
Na 38 dagen komen ook alle drie de meiden thuis. “Het eerste jaar was pittig, we waren aan het overleven. Pas later hebben Nicole en ik gepraat over wat er de eerste weken is gebeurd. We bekeken de foto’s en lazen het logboekje dat ik met mijn schoonmoeder had bijgehouden. Het gaat goed met ons. De meiden gaan naar school en zijn gestart met zwemles."