Al vier maanden in het ziekenhuis
Tijdens de 20-wekenecho wordt bij het kindje van Jeroen en Marjan gastroschisis vastgesteld. Een aandoening waarbij de darmen buiten de buik groeien. Een operatie na de geboorte is noodzakelijk. Voor Jeroen en Marjan betekent dit dat zij na de bevalling in het Ronald McDonald Huis terechtkomen, dicht bij hun dochtertje Malina in het ziekenhuis.
Marjan: “Toen we hoorden van de aandoening stond onze wereld wel even op zijn kop. Gelijk schoot door mijn hoofd dat dit het einde van de zwangerschap was. Gelukkig hoorden we dat gastroschisis goed te verhelpen is. Los van extra echo’s verliep de zwangerschap verder ook normaal. Volgens protocol ben ik met 34 weken opgenomen en twee weken later is onze dochter Malina geboren.”
Complicaties
Jeroen: “Een uur na de bevalling lag Malina al op de operatietafel. Daar ontdekten ze dat een stukje van haar darm was afgestorven. Dit deel hebben ze verwijderd en vervolgens zijn er twee stoma’s aangelegd. Daarna konden de darmen terug in de buik. De volgende ochtend kregen we het verschrikkelijke nieuws dat de kans dat Malina het zou redden, heel klein was. De staat van haar darmen was heel slecht, maar na twee dagen kwam er toch weer hoop. We zijn nu ruim vier maanden verder en de artsen weten na verschillende operaties en onderzoeken nog steeds niet waarom de darmen niet op gang komen.”
Behoefte aan ritme
De onzekerheid maakt het extra lastig voor Marjan en Jeroen. Marjan: “Niemand weet wat er precies aan de hand is en je kunt nergens naar toewerken. De overige vitale functies werken goed, het gaat echt om de darm. Ondertussen verblijven we ook al vier maanden in het Ronald McDonald Huis. Af en toe gaat één van ons een nachtje thuis slapen, maar hier bij Malina zijn, scheelt enorm veel stress. Ik heb ook heel erg behoefte aan ritme in de dag en dat kan hier. Even de badkamer poetsen, de stofzuiger door de kamer halen of een boodschap doen: we kunnen hier ook onze eigen dingen doen. ’s Avonds zijn we vaak op onze kamer; even alle ellende buiten de deur houden en opladen voor weer een dag in het ziekenhuis.”
Jeroen: “We kijken niet te ver vooruit. De artsen geven de moed niet op, daarom hebben we er vertrouwen in dat het goedkomt. Malina trekt je echt door de dagen heen.” Ook Marjan blijft positief: “We zouden hier ongeveer vijf weken zijn, maar het zijn inmiddels al vier maanden en er komen nog wel wat maanden bij. Maar we genieten van de kleine dingen. Malina is niet thuis, maar ze is er wel. En ze is vrolijk en lacht veel, we genieten van haar.”