Afscheid moeten nemen van je pasgeboren kleinzoons
Als je voor het eerst opa en oma wordt, is dat een bijzonder moment. Voor Herma en Rob loopt dat iets anders als in november 2015 de tweeling Gijs en Teun veel te vroeg geboren wordt. De eerste weken blijft het enorm spannend of hun kleinkinderen het gaan halen. Ze nemen zelfs afscheid van de jongens. En dat heeft – jaren later – nog steeds effect op opa en oma.
“Nu gaat het gelukkig goed, maar de situatie zag er in het begin niet rooskleurig uit”, vertelt Herma. “Onze eerste zorg ging uit naar onze dochter Mieke en schoonzoon Jasper; zij hadden veel verdriet. We kwamen zo veel mogelijk langs in het Ronald McDonald Huis in Rotterdam. Al zaten we echt met onze handen in onze kontzak, we mochten de jongens niet aanraken. Ze zijn zelfs in het ziekenhuis gedoopt en we hebben met alle vrienden van onze dochter en schoonzoon afscheid van hen genomen. Als ik er nu over vertel, krijg ik nog steeds direct kippenvel. Uiteindelijk is het wonder boven wonder allemaal goed afgelopen, en ik besef hoeveel geluk we hebben gehad."
Met plezier stofzuigen
Voor Herma voelt het Huis als een warm bad. “Zo bijzonder om dat in die periode mee te maken. Er liep een vrouw met een stofdoek rond. En al zei ze niet veel, ze was er écht voor de mensen. Dat maakte indruk en ik dacht: als ik stop met betaald werken, ga ik hier ook vrijwilligerswerk doen. En dat gebeurde een jaar later. Ik koos voor Ronald McDonald Huis Leiden, dat is bij mij in de buurt. Sinds 2016 ben ik gastvrouw, ik regel de inschrijvingen, maak schoon en doe de was. Terwijl ik thuis een hekel heb aan stofzuigen, doe ik het hier met plezier.”
“De ene keer heb je contact met de gasten en de andere keer niet. Als gasten de behoefte hebben om te praten, ontstaan er vaak mooie gesprekken. Ik ervaar het zeker niet als zwaar. Ik ben zo blij dat ik iets terug mag doen. En ik kan dit alleen maar doen omdat het goed is afgelopen. Anders weet ik niet of ik dit had gekund. Daarnaast hebben we echt een leuk team. Natuurlijk maken we heftige dingen mee, maar we hebben veel aan elkaar en het is gezellig.”
Kers op de taart
Dankzij Herma’s eigen ervaring kan ze vaak inschatten hoe het voor de gasten in het Huis is. “Al raakt het me nog steeds als ik er zo over vertel. Het heeft ons zeker gevormd. Gelukkig is het positief afgelopen en heeft het ons ook veel gebracht. Onze dochter heeft er vrienden voor het leven ontmoet, en ik heb nu geweldig vrijwilligerswerk. En inmiddels is er nog een broertje bij gekomen. De kers op de taart!”