107 dagen in het ziekenhuis
Jeugdliefdes Fabien en Sarina kunnen hun geluk niet op als ze na het verliezen van hun eerste kindje en meerdere miskramen weer in verwachting zijn. Met precies 26 weken wordt Sofia geboren. Veel te vroeg. Daarna speelt hun leven zich maandenlang af in het ziekenhuis. Om precies te zijn 107 dagen. Nu ze kunnen terugkijken op deze heftige tijd beginnen alle gebeurtenissen pas echt te landen.
Kinderen krijgen was voor Fabien en Sarina geen vanzelfsprekendheid. Toen zij twee jaar geleden voor het eerst in verwachting raakten, was dat voor hen dan ook een bijzonder moment. Het verdriet was groot toen ze dochtertje Giulia met 23 weken verloren. Sarina: “Door mijn verkorte baarmoeder was de kans op een vroeggeboorte bij onze tweede dochter Sofia ook aanwezig. Bij 13 weken is er daarom een cerclage geplaatst, een bandje om de baarmoedermond, waarmee die kans werd verkleind. Toch leek het bij ruim 25 weken de verkeerde kant op te gaan en moesten we naar het Radboudumc. Uiteindelijk is onze dochter met precies 26 weken geboren, omdat het door te hoge ontstekingswaarden gevaarlijk werd om nog langer te wachten.”
Even terugtrekken
Fabien: “Sofia heeft in totaal 107 dagen in het ziekenhuis gelegen. De eerste weken lag Sofia op de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) in het Radboudumc. Ik had helemaal geen beeld bij een Ronald McDonald Huis. Tot ons werd verteld dat we in Huis Nijmegen terechtkonden. Ondanks de verschrikkelijke situatie waarin je verkeert, is het daar zo fijn! Een soort rustplek waar we ons echt even konden terugtrekken.”
Sociaal contact
Sarina: “We zorgden voor een bepaalde structuur. We begonnen met het ontbijt en gingen daarna naar het ziekenhuis, waar we vaak tot de lunch waren en dan ’s middags en ’s avonds weer. We wilden zoveel mogelijk bij onze dochter zijn, maar we waren ook moe en hadden rust nodig. Dat was wel een strijd.” Fabien: “In het Huis hadden we ook de mogelijkheid om vrienden en familie te ontmoeten, even wat sociaal contact. Zo konden ze zich ook beter inleven in ons, ondanks dat je de situatie op de NICU niet kunt overbrengen. We kregen ook steeds meer contact met de andere gasten in het Huis, waar we eerst geen behoefte aan hadden. Toen moesten we alles echt nog laten bezinken. Maar als je mensen vaker tegenkomt, in het Huis of op de NICU, ontstaat er toch een band.”
Sarina: “Wij verbleven in de decembermaand in het Huis. Het tasje met lekkers dat op een dag voor de deur stond, is me echt bijgebleven. Zo attent! Dat voelde als een hart onder de riem en zorgde voor een glimlach. En de vrijwilligers die aanvoelden of je wel of niet in de stemming was voor een praatje, dat was heel bijzonder.”
'Het Huis is een rustplek waar we ons konden terugtrekken'
Teruggeven
Fabien: “Het Huis heeft ons veel gebracht, we willen daarom graag iets teruggeven. In september 2024 ga ik van mijn huis naar Ronald McDonald Huis Nijmegen hardlopen. Ik hoop daarmee een mooi bedrag op te halen. Ook wil ik een podcast maken over de ervaringen van ouders in het Huis en hoe het nu met hen gaat. Zo kunnen we alles wat we hebben meegemaakt ook op een fijne manier verwerken.”